Պտուղը հասունացել էր՝ քաղվելու համար…
01.10.2016
Երբ աչուկներս բացեցի ու կանաչ սաղարթի մերթընդմերթ բացվածքներից նշմարեցի արևի դեղնակարմիր շողը, հասակցա, որ Ծաղիկ լինելը մեծագույն հրաշքն է ու երջանկությունը: Եվ ամեն լուսաբացի անհամբեր սպասում էի ցանկալի շողիկին, որի ջերմությունից այնքան էի արբենում, որ ունեցածս ողջ բույրը ցանում էի շուրջբոլորս` ամենքին-ամենքին:
Ու մի օր եկավ նա՝ Մեղուն: Ամրակազմ ոտքերով այնպես ուժգին գրկեց թերթիկներս, որ քիչ մնաց թերթաթափ լինեի: Կանգնեց ու առանց հարց ու փորձ անելու սրածայր կնճիթը մխրճեց վարսանդիս մեջ: Գլխապտույտ ունեցա: Անսպասելիությունից ու անփորձությունից քիչ մնաց ուշագնաց լինեի: Չհասցրեցի անգամ հարցնել. «Իսկ քեզ ո՞վ թույլ տվեց»: Միայն մշուշոտ զգում էի, թե ինչպես է նեկտարս հորդում, ու ինչ ագահությամբ էր նա կլանում անուշահամ փոշին…
Զրնգուն տզզոցից բացի նա այդպես էլ ոչ մի բառ չարտաբերեց: Զգացի միայն, որ հեռանալիս մի հայացք գցեց վրաս, որը լի էր անհատակ երախտագիտությամբ…
Մեղվի հետ հանդիպումը գլխիվայր շրջեց կյանքս: Լուսաբացի արևային շողը, առավոտյան ցողիկը, երեկոյան հովիկն այլևս այն բերկրանքն ու ցնծությունը չէին հաղորդում: Մեջս անորոշ մի տագնապ կար, իսկ Մեղվի պատկերը հանգիստ չէր տալիս: Նրա եղբայրներից շատերն էին մոտենում ծառին, սակայն նրանց բզզոցն իմ քույրերի համար էր և ոչ երբեք`իմ:
Օրեցօր թերթիկներս ուռչում էին, հետո կամաց-կամաց սկսեցին թորշնել: Ժամանակի հետ ես էլ կլորիկացա, մի փոքր ծանրացա: Ու մեծ էր իմ բերկրանքը, երբ Մայր-ծառն ինձ ասաց, որ ես մեծ առաքելություն ունեմ. իմ մեջ հասունանում էր Պտուղը:
Ինչ մեծ պարգև: Ինչ գերագույն հաճույք` խնամել ու հոգ տանել մեծացող Պտղի նկատմամբ: Հիմա արդեն իմ ողջ էությունը լեցուն էր նրանով: Ընկալածս արեգանակնային ողջ լույսն ու ջերմությունը, վաղորդյան ցողից ու կարկաչուն ջրից ստացած կենսաուժը հոգատարությամբ փոխանցում էի նրան: Իսկ չարաճճի քամուն սիրաշահում, համոզում էի, որ շրջանցի մեզ՝ հեռու վանելով անակնկալները:
Պտուղս մեծանում էր ժամ՝ ժամի: Ու մի գեղեցիկ օր սկսեց նոր գույներ ու երանգներ ստանալ: Եկել էր նրա հասունացման շրջանը…
Տեսնել էր պետք, թե ինչ հրաշք տեսք ուներ նա, երբ լիովին հասունացավ` առողջ, սահուն ուրվագծեր ու կլորություն, կարմրաշաղախ փայլ, իսկ ծորուն բույրը պատել էր ողջ մերձակայքը: Ասում են, այն ինչ-որ տեղ հիշեցնում էր իմ ծաղկային հոտը:
Վրա հասավ հրաժեշտի պահը: Պտուղը լիովին հասունացել էր ու եկել էր Ծառին լքելու ժամանակը: Բաժանումն անցավ չեղավ: Խելակորուս քամին, այնուամենայնիվ, իրենն արեց. իր գիրկն առավ նրան, միառժամանակ պտտեցրեց, խաղաց հետն ու պոկեց ծառից՝ գցելով ցողաթաթախ խոտերի մեջ:
Կարծես ամեն ինչ բնական ու նախասահմանվածի պես եղավ: Սակայն մի մոխրագույն թախիծ պարուրեց ու այդպես էլ չհեռացավ…Այդուհանդրձ, Պտուղը հասունացել էր՝ քաղվելու համար…
Անուշ Ավանյան
Աղբյուր` LADYNEWS.am Դիտվել է 3190 անգամ
|