Դերասան ԱՐՇԱԼՈւՅՍ ՀԱՐՈւԹՅՈւՆՅԱՆԸ նախընտրում է բնական գեղեցկությամբ կանանց
27.03.2013
LADYNEWS-ի հյուրասրահում է Երեւանի պետական կամերային թատրոնի դերասան, ռեժիսոր Արշալույս Հարությունյանը:
-Երբ պայմանավորվում էինք հանդիպման համար, ասացիք՝ Ձեզ շատ հաճելի կլինի խոսել կանանց մասին. կանանց հետ կապված ամեն ի՞նչն է Ձեզ հաճելի:
- Այն իրավիճակներից է , երբ ուզում ես շատ բան ասել, բայց չգիտես՝ որտեղից սկսել:
Կանայք առեղծվածային երեւույթներ են, որոնց մասին միշտ է հաճելի խոսել: Աշխարհում երեւի թե չկա այնպիսի մի բան, որի մեջ կնոջից թեկուզ մասնիկ չլինի:
- Ձեզ համար ո՞րն է այն ամենագլխավոր հատկությունը, որ պետք է ունենա կինն առհասարակ:
-Հավատարմությունը:
- Ճանաչելով Ձեր կնոջը`Լուսինեին (խոսքը ռեժիսոր Լուսինե Երնջակյանի մասին է), կարելի՞ է ենթադրել`Ձեզ համար նախընտրելի է կնոջ բնական գեղեցկությունը:
-Այո', հաստատ, վայրի գեղեցկությունը միշտ ավելի «զիլ» բան է: Մարդն ինչքան ուզում է հանճարեղ քանդակներ անի, միեւնույնն է, չի հասնի այն ջրվեժին, որ բնությունն է ստեղծել:

-Եվ Դուք, ե'ւ Լուսինեն արվեստի աշխարհի ներկայացուցիչներ եք, ու կարծում եմ՝ խանդելու առիթներ չեն կարող չլինել, Ձեզնից ո՞վ է խանդելու առիթներ հաճախ ստեղծում:
-Մենք իրար, կարելի է ասել, չենք խանդում. լավ ճանաչում ենք իրար, վստահում, չենք խաբում միմյանց, անկեղծ ենք իրար հետ: Ինչ վերաբերում է՝ով է խանդելու առիթներ տալիս,ապա ասեմ, որ ես. իմ շփման տարածությունն ավելի մեծ է:
-Ասում են` ամուսնանաս, թե ոչ, մեկ է, զղջալու ես, կա՞ սրա մեջ ճշմարտություն`ըստ Ձեզ:
-Այդպես չէ, եթե այդպես մտածենք, ապա ամեն բան էլ մի պահ կարող է դառնալ զղջման առարկա: Եթե մարդկանց հաճելի է ու ապրում են միմյանց հետ, ուրեմն շատ լավ է: Ինչքան շատ մարդիկ, այնքան տարբեր ընկալումներ երեւույթների հանդեպ: Ժամանակը շատ բան կարող է անել, գիտե՞ք՝ ինչ բան է ընտելանալը: «Փնտրվում է տղամարդ» ներկայացման մեջ մի հանճարեղ միտք կա՝ «Մենք ընտելացանք, եւ սովորույթը վերածվեց սիրո», հետո գալիս է մի պահ՝ զգում ես՝այնքան ես ընտելացել, որ առանց այդ երեւույթի չես կարող այլեւս:
-Իսկ փոփոխությունները Ձեզ կարո՞ղ են վախեցնել:
-Ո'չ, ընդհակառակը, կողմնակից եմ. կտրուկ փոփոխություններն են, որ նոր շունչ են
հաղորդում ամեն ինչին: Սարսափելի բան է համակերպվելը հատկապես ինչ-որ միջակ վիճակի հետ. դա կործանիչ է: Արա Երնջակյանը մի հանճարեղ միտք ունի. ասում՝ «Հենց որ տան կառուցումը ավարտվում է, նրան այցելում է մահը»: Դրա համար պետք է միշտ ինչ-որ մի տեղ ինչ-որ բան կիսատ մնա, որ հնարավորություն լինի փոփոխությունների, էվոլյուցիայի:

-Ինչպե՞ս եք վերաբերվում ամուսնություն, ընտանիք կոչվող ինստիտուտներին:
-Ամուսնությունը պայմանական երեւույթ է՝ մարդկանց կողմից հորինված, լավ է, բայց դա պատասխանատվություն է ոչ թե երեւույթի, այլ մարդկանց հանդեպ: Ես վերնագրերի հանդեպ պատասխանատվություն չեմ զգում, պատասխանատվություն զգում եմ մարդկանց հանդեպ, որոնց սիրում եմ:
-Արշալույս, ե՛ւ խաղում եք, ե՛ւ բեմադրում. ո՞րն է Ձեզ համար ավելի հեշտ՝ լինել կատարո՞ղ, թե՞ բեմադրել:
- Այդ երկու մասնագիտությունները, չնայած իրարից շատ տարբեր են, մեկ է՝ կապված են իրար. ես ինձ հավասարապես հանգիստ եմ զգում երկու տարածության մեջ էլ. խաղալով արածիս նայում եմ ռեժիսորական հայացքով, որպես ռեժիսոր էլ՝ կարողանում եմ մտնել դերասանի հոգեվիճակի մեջ:
-Որի՞ն եք ավելի հաճույքով տրվում:
- Երեւի թե ռեժիսուրային . դերասանը խոսում է մեկի անունից , իսկ ռեժիսորը կարողանում է շատերի անունից դա անել : Դերասանները շատ հետաքրքիր մի բան ունեն իրենց մեջ . ի տարբերություն ռեժիսորների՝ նրանք շատ ավելի նուրբ են, հոգեբանական առումով խոցելի: Իինքս ինձ համար պարզել եմ՝ ես այդպիսին չեմ , երեւի դրա համար էլ իմ մեջ միշտ այդ կռիվը եղել է՝ դերասա՞ն , թե՞ ռեժիսոր :
-«Ինչ տարբերություն, թե ում հետ» ներկայացման մեջ դրված է իրական սիրո գաղափարը, ըստ Ձեզ` բեմո՞ւմ է այդ գաղափարին հեշտ հասնելը, թե՞ իրական կյանքում:
- Կյանքում շատ ավելի երկար ճանապարհ ես անցնում, թատրոնում պայմանականորեն դա արվում է մի քանի հաշված ժամերում, եւ այդ ամենը պետք է այնքան մոտ լինի ճշմարտությանը, որ լինի համոզիչ, հուզիչ: Հենց դրանում է թատրոնի հրաշքը՝շատ կարճ ժամանակահատվածում մարդկանց փոխանցել էմոցիաներ, ստիպել ապրել ինչ-որ պատմություն, զգալ, շոշափել:

-Այդ ներկայացման մեջ Ձեր խաղընկերուհին փոխվում է. մեկ Լիլի Էլբակյանն է, մեկ Նազենի Հովհաննիսյանը: Ո՞ւմ հետ է ավելի հեշտ:
- Հեշտ կամ դժվար չէի ասի. բեմում ընդհանրապես դժվար է, խաղընկերը ոչ թե հեշտացնում կամ դժվարացնում է խաղը, այլ օգնում կամ խանգարում: Իսկ ինչ վերաբերում աղջիկներին, ապա մի բան հաստատ է՝ դրանք ինձ համար տարբեր ներկայացումներ են. Նազենին մի բան է խաղում, Լիկան՝ լրիվ այլ: Նրանցից ամեն մեկը յուրովի է ներկայացնում կերպարը:
-Թե' վերոհիշյալ ներկայացման, թե' «Փնտրվում է տղամարդ» ներկայացման մեջ գործ ունեք տարբեր խառնվածքի տեր կանանց հետ. որքանո՞վ է դա Ձեզ հետաքրքիր:
- Ինձ դա շատ հաճելի է. դրանք ես չեմ, ուրիշ տղաներ են, այդ կանանց հետ շփվում եմ նրանց միջոցով, եւ ես դրանից ինձ երջանիկ եմ զգում՝շփվելով տարբեր տեսակի կանանց հետ:
-Ձեզ համարո՞ւմ եք երջանիկ մարդ:
-Այո', նախ ճակատագրի բերումով այնպես է ստացվել, որ մի անգամ չեմ ամուսնացել. ունեմ երեք երեխա՝ երկու տղա, մեկ աղջիկ, ու երբ նրանք միասին են՝ երեքով, դա ֆանտաստիկ զգացողություն է ինձ համար, ու կարծում եմ՝ մեր ամենազիլ ստեղծագործությունները երեխաներն են:
Շողիկ Գալստյան
Աղբյուր` LADYNEWS.am
Դիտվել է 5251 անգամ
|